Bazyli Walicki herbu Łada (ur. ok. 1750, zm. 28 grudnia 1802). Jako człowiek wykształcony (ukończył studia w Paryżu), wychowany patriotycznie, przechodząc kolejne stopnie obywatelskiej hierarchii w ówczesnej Rzeczypospolitej, został chorążym rawskim, by w końcu zostać wojewodą rawskim (30.04.1774) oraz kawalerem Orderów Orła Białego i Św. Stanisława. Członek Sejmu Czteroletniego i zwolennik Konstytucji 3 Maja, senator. W 1758 został chorążym rawskim i kasztelanem sochaczewskim.
Był zwolennikiem i propagatorem reform, a także doradcą i przyjacielem króla Stanisława Augusta. Członek Komisji Dobrego Porządku Miasta Starej Warszawy w 1765 roku. Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 przystąpił do konfederacji Adama Ponińskiego, powołany też do Komisji Skarbowej Koronnej. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku. Sejm grodzieński (1793) nominował go do Rady Nieustającej.
Inicjator oraz twórca dóbr i linii małowiejskiej. Ożenił się z Różą Nieborską herbu Lubicz (mieli siedmioro dzieci - dwóch synów: Józefa i Kazimierza oraz pięć córek). Żona wsparła swoim posagiem majątek Bazylego Walickiego i w II połowie XVII wieku zakupili wspólnie dobra Mała Wieś koło Belska Dużego. Na miejscu powstała rezydencja, która po 1945 roku była Ośrodkiem Wypoczynkowym Urzędu Rady Ministrów, obecnie jest w rękach prywatnych właścicieli.
Bazyli Walicki w 1779r. ufundował kościół parafialny w Belsku Dużym. Był również właścicielem miasta Mogielnica. Był niezwykle przedsiębiorczym człowiekiem. Znakomitym ekonomistą i znawcą zagadnień skarbowych. Położył wiele zasług dla Warszawy, zwłaszcza w zakresie jej urbanistycznego i ustawodawczego ustroju. Zmarł w roku 1802.
Na zdjęciu: portret Bazylego Walickiego, malarz nieznany